Ku pamięci - Piotr Krysiak

Kochani,

Dzisiaj będzie sentymentalnie.

Tak chyba po prostu z potrzeby serca, potrzeby pamięci. Po prostu potrzeby…

Chciałabym Wam kogoś przedstawić.

Kogoś kto pojawił się w moim życiu ponad 12 lat temu.

Kogoś wyjątkowego. Kogoś kto był moim fotograficznym guru, autorytetem, kimś o zupełnie innym spojrzeniu na świat.

Kimś kto przez fotografię wyrażał więcej niż tysiące słów. To było coś więcej niż fotografia- te obrazy były namalowane ludzkimi historiami.

Piotr Krysiak Photography

Pitku.

Pamiętam jak kupiłam Twoja książkę. Z jaką ekscytacją patrzyłam na Twoje fotografie z podróży, jak mi opowiadałeś historie tych zdjęć. O Indiach. Jak opowiadałeś o robieniu doktoratu z fotografii. O Twoim fotograficznym autorytecie. Pamiętam kolekcję winyli. O tym jaki dumny byłeś z tytułu doktora.

Drogi nam się rozjechały, ale był czas kiedy po latach, mając już coś więcej w swoim dorobku fotograficznym, mogłam powiedzieć Tobie, że też poszłam drogą z aparatem w ręku. Oglądając moje zdjęcia powiedziałeś mi że to jest naprawdę dobre. Urosły mi skrzydła. Tak bardzo urosły.

Przyjechałam do Warszawy. Miałam nadzieję że złapiemy się gdzieś na mieście.

Kiedy ponad rok temu napisałam, nie myślałam że miesiąc później Ciebie już nie będzie

Nie tak miało być.

Jest mi tak strasznie przykro. Siedzę tutaj. Podnoszę głowę i napis na nagrobku nie znika. Nie znikną też fotografie. Nie znikną wspomnienia.

Niech Twoja twórczość idzie dalej w świat.

„Umieramy wraz z ostatnią osobą która o nas pamięta” Joseph Addison. Wierzę że dzięki Twojej twórczości nie umrzesz.

Dziękuję.

Wydawnictwo Arkady „dzieci świata”.